Job 30 | Alb | STEP | "Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t'i vija midis qenve të kopesë sime.

‏ Job 30

1 "Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t'i vija midis qenve të kopesë sime. 2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar. 3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë, 4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre. 5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës. 6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve; 7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat; 8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre. 9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre. 10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë. 11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje. 12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë. 13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon. 14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi. 15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re. 16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar. 17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim. 18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim. 19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri, 20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar. 21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate. 22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi. 23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët. 24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë. 25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin? 26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira. 27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh. 28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë. 29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin. 30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia. 31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.