1Sa 8:5 | DutKingComments | STEP | De wens om een koning te hebben wordt door “alle oudsten van Israël” geuit. De leiders, de vaders van het volk, gaan het volk voor. De wijsheid is niet altijd bij de ouden te vinden, zoals Elihu zegt: “Niet de velen [van jaren] zijn wijs, [niet] de oude mensen begrijpen het recht” ( ) . Het is een algemene wens. In het kwalijke handelen van de zonen van Samuel heeft het volk een excuus gevonden om een koning te verlangen. Om voor hun begeerte naar een koning een reden te geven misbruikt het volk de fout van Samuel in de beoordeling van zijn zonen. Het is een bewijs dat zij blind zijn voor het eigen falen en voor het feit dat een koning het er niet beter af zal brengen. In zegt de HEERE wat de werkelijke reden is en die is dat ze Hém niet meer willen. Dit is ook de werkelijke reden van het invoeren van allerlei ambten in de christenheid. De godsdienstige mens wil zichtbare heerschappij. De onzichtbare leiding van de Heilige Geest voldoet niet aan de wens van de mens. De mens moet kunnen wijzen op een gediplomeerde voorganger of een paus met zijn staf. De kerk moet leren van het bedrijfsleven. De kerk is een bedrijf geworden dat moet worden gerund. Er is een product dat aan de man moet worden gebracht. Zaken moeten herkenbaar zijn voor alle mensen, voor gelovigen en ongelovigen. De onzienlijke God is te ver weg en moet dichterbij gehaald worden, tastbaar gemaakt worden, waarneembaar voor de zintuigen van de mens. Je moet Hem kunnen ruiken, horen, zien, ervaren. De oudsten onderbouwen hun vraag om een koning met twee argumenten. Het eerste is dat Samuel oud is en het tweede is dat zijn zonen slecht zijn. Als het echte argumenten zouden zijn, hadden ze eerder al moeten klagen over de leeftijd van Eli, die veel ouder was, en over het gedrag van diens zonen, die veel slechter waren. Daarover horen we niet dat ze ooit hebben geklaagd. Daarom zijn het nuttigheidsargumenten. Als men iets graag wil, vindt men altijd wel een aanleiding. Er is berekend dat Samuel hier tussen de zestig en zeventig jaar oud moet zijn geweest. Dan ben je wel op leeftijd, maar toch niet echt oud. Er is geen enkel bewijs te vinden dat hij vergeetachtig werd of andere ouderdomsverschijnselen begon te vertonen. Hij was nog krachtig. Dat blijkt wel als hij later Agag met het zwaard in stukken hakt ( ) . Er is nog een derde reden dat het volk een koning wil. Die komt later aan het licht ( ) . De wens om een koning te hebben is op zich niet verkeerd. God wil Zijn volk een koning geven, ze mogen er zelfs om vragen ( ) . Maar het volk wil een koning naar eigen smaak, om zich te kunnen meten met de volken. Ze willen geen koning die hun de wil van God bekendmaakt en naar Zijn wil regeert. Ook willen ze niet wachten op Gods tijd en Gods keus. Ze willen een koning en ze willen hem nú. Daarom is hun vraag hier verkeerd en niet naar Gods wil. Het gaat er niet alleen om wat men vraagt, maar met welk doel en in welke gezindheid. Ze willen iets zichtbaars, iets waarvoor ze kunnen neervallen. Hun verlangen komt voort uit wat ze bij de volken om hen heen zien. Ze willen “zoals alle volken” zijn. Die hebben een koning, daarom willen zij ook een koning. Dat woord moet voor de HEERE bijzonder pijnlijk zijn geweest, daar Hij hen toch van alle andere volken heeft afgezonderd om Zijn volk te zijn, een volk dat Zijn deugden verkondigt. Het is hun roem dat ze zich juist van de andere volken onderscheiden ( ) .

‏ 1 Samuel 8:5

Het volk wil een koning

De wens om een koning te hebben wordt door “alle oudsten van Israël” geuit. De leiders, de vaders van het volk, gaan het volk voor. De wijsheid is niet altijd bij de ouden te vinden, zoals Elihu zegt: “Niet de velen [van jaren] zijn wijs, [niet] de oude mensen begrijpen het recht” (Jb 32:9). Het is een algemene wens. In het kwalijke handelen van de zonen van Samuel heeft het volk een excuus gevonden om een koning te verlangen. Om voor hun begeerte naar een koning een reden te geven misbruikt het volk de fout van Samuel in de beoordeling van zijn zonen. Het is een bewijs dat zij blind zijn voor het eigen falen en voor het feit dat een koning het er niet beter af zal brengen. In 1Sm 8:7 zegt de HEERE wat de werkelijke reden is en die is dat ze Hém niet meer willen.

Dit is ook de werkelijke reden van het invoeren van allerlei ambten in de christenheid. De godsdienstige mens wil zichtbare heerschappij. De onzichtbare leiding van de Heilige Geest voldoet niet aan de wens van de mens. De mens moet kunnen wijzen op een gediplomeerde voorganger of een paus met zijn staf. De kerk moet leren van het bedrijfsleven. De kerk is een bedrijf geworden dat moet worden gerund. Er is een product dat aan de man moet worden gebracht.

Zaken moeten herkenbaar zijn voor alle mensen, voor gelovigen en ongelovigen. De onzienlijke God is te ver weg en moet dichterbij gehaald worden, tastbaar gemaakt worden, waarneembaar voor de zintuigen van de mens. Je moet Hem kunnen ruiken, horen, zien, ervaren.

De oudsten onderbouwen hun vraag om een koning met twee argumenten. Het eerste is dat Samuel oud is en het tweede is dat zijn zonen slecht zijn. Als het echte argumenten zouden zijn, hadden ze eerder al moeten klagen over de leeftijd van Eli, die veel ouder was, en over het gedrag van diens zonen, die veel slechter waren. Daarover horen we niet dat ze ooit hebben geklaagd. Daarom zijn het nuttigheidsargumenten. Als men iets graag wil, vindt men altijd wel een aanleiding.

Er is berekend dat Samuel hier tussen de zestig en zeventig jaar oud moet zijn geweest. Dan ben je wel op leeftijd, maar toch niet echt oud. Er is geen enkel bewijs te vinden dat hij vergeetachtig werd of andere ouderdomsverschijnselen begon te vertonen. Hij was nog krachtig. Dat blijkt wel als hij later Agag met het zwaard in stukken hakt (1Sm 15:33). Er is nog een derde reden dat het volk een koning wil. Die komt later aan het licht (1Sm 12:12).

De wens om een koning te hebben is op zich niet verkeerd. God wil Zijn volk een koning geven, ze mogen er zelfs om vragen (Dt 17:14-20). Maar het volk wil een koning naar eigen smaak, om zich te kunnen meten met de volken. Ze willen geen koning die hun de wil van God bekendmaakt en naar Zijn wil regeert. Ook willen ze niet wachten op Gods tijd en Gods keus. Ze willen een koning en ze willen hem nú. Daarom is hun vraag hier verkeerd en niet naar Gods wil. Het gaat er niet alleen om wat men vraagt, maar met welk doel en in welke gezindheid. Ze willen iets zichtbaars, iets waarvoor ze kunnen neervallen.

Hun verlangen komt voort uit wat ze bij de volken om hen heen zien. Ze willen “zoals alle volken” zijn. Die hebben een koning, daarom willen zij ook een koning. Dat woord moet voor de HEERE bijzonder pijnlijk zijn geweest, daar Hij hen toch van alle andere volken heeft afgezonderd om Zijn volk te zijn, een volk dat Zijn deugden verkondigt. Het is hun roem dat ze zich juist van de andere volken onderscheiden (Nm 23:9).