2Ch 33:10-20 | DutKingComments | STEP | De HEERE laat Zich niet onbetuigd en spreekt tot Manasse door Zijn profeten ( ; ; ) . Maar Manasse luistert niet. Daarom laat de HEERE hem gevangennemen door de bevelhebbers van het leger van de koning van Assyrië die Hij daarvoor naar Manasse stuurt ( ) . Zwaar in de boeien geslagen wordt hij naar Babel gebracht, dat op dit moment nog een vazalstaat van Assyrië is. Door wat hem nu is overkomen, krijgt Manasse het zo benauwd, dat hij tracht het aangezicht van de HEERE, zijn God, gunstig te stemmen ( ) . Er is een totale verandering in zijn opstelling tegenover God. Dat is bekering. Eerst doet hij alles om God tot toorn te verwekken. Nu probeert hij God gunstig te stemmen. De toorn van God heeft hij door al zijn gruweldaden over zich gehaald. De gunst van God kan hij niet terugverdienen door nu een aantal goede daden te verrichten, maar alleen door zich diep voor Hem te vernederen. Dat is berouw. Bekering en berouw horen bij elkaar. Manasse bidt tot God en God laat Zich door hem verbidden ( ) . Dat is God. Hij luistert naar de smeekbeden van een berouwvolle zondaar. Hij heeft immers beloofd dat Hij zal luisteren als een mens zich verootmoedigt ( ) . Daarop keert Manasse terug naar Jeruzalem, dat wil zeggen dat de HEERE hem er terugbrengt. Wat hier gebeurt met Manasse, zal met Israël in de toekomst gebeuren. Bij hun nationale bekering komt Israël terug in het land. Manasse wordt niet alleen zelf gespaard en ontvangt genade, maar hij wordt ook nog in staat gesteld om veel goed te maken van wat hij eerder heeft verdorven ( ) . Hij krijgt de gelegenheid de vruchten van zijn bekering te laten zien (vgl. ) . Hij begint met het verbeteren van de verdediging van Jeruzalem en de versterkte steden van Juda ( ) . Hij bouwt een buitenmuur om Jeruzalem en stelt legerbevelhebbers aan in alle versterkte steden van Juda. Dan gaat hij schoonmaak houden in het huis van de HEERE dat hij zozeer heeft ontwijd ( ) . Wat hij in zijn rebellie tegen God in en bij het huis van de HEERE aan afgoden en afgodsaltaren heeft geplaatst, verwijdert hij in onderworpenheid aan God. Hij werpt alles buiten de stad. Na zijn afbreken van wat de afgodendienst bevordert, is er ruimte om te herstellen wat hij in zijn rebellie tegen God uit het huis van de HEERE heeft afgebroken ( ) . Hij herbouwt het altaar van de HEERE. Daarop brengt hij vrede- of dankoffers en lofoffers, waardoor hij getuigt van zijn dankbaarheid tegenover God. Nadat hij heeft laten zien dat zijn bekering echt is, zegt hij tegen Juda dat ze de HEERE, de God van Israël moeten dienen ( ) . Je kunt alleen van een ander iets vragen als je zelf het goede voorbeeld hebt gegeven. Manasse moet eerst bewijzen dat hij de HEERE dient. Nu dat het geval is, kan hij ook met gezag zijn volk oproepen hetzelfde te doen. De Heer Jezus is altijd en in alles het volmaakte Voorbeeld. Nadat Hij de discipelen de voeten heeft gewassen, draagt Hij hun op dat ze elkaar de voeten zullen wassen ( ) . Manasse heeft wel veel ongedaan kunnen maken van alles wat hij vóór zijn bekering aan afgoderij heeft ingevoerd, maar toch niet alles ( ; ). Dat zien we ook in de geschiedenis van Josia die nog veel afbreekt ( ) . Het volk blijft waarde hechten aan de offerhoogten om daarop te offeren. Er kan bij gezegd worden dat ze alleen aan de HEERE, hun God, offeren, maar de hang naar speciaal gewijde plaatsen blijft. Dat zien we ook in de christenheid. Er kan wel een verlangen zijn om alleen de God en Vader van onze Heer Jezus Christus te eren, maar men verbindt dat vaak met uiterlijke dingen, zoals een kerkgebouw, bepaalde kleding en kaarsen. Daardoor wordt godsdienst meer een dienst aan het sentiment, het gevoel, dan aan God. Het gaat er vandaag vaak meer om hoe het voelt, dan of het waar is.

2 Chronicles 33:10-20

Manasse bekeert zich

De HEERE laat Zich niet onbetuigd en spreekt tot Manasse door Zijn profeten (2Kr 33:10; 2Kr 33:18; 2Kn 21:10-15). Maar Manasse luistert niet. Daarom laat de HEERE hem gevangennemen door de bevelhebbers van het leger van de koning van Assyrië die Hij daarvoor naar Manasse stuurt (2Kr 33:11). Zwaar in de boeien geslagen wordt hij naar Babel gebracht, dat op dit moment nog een vazalstaat van Assyrië is.

Door wat hem nu is overkomen, krijgt Manasse het zo benauwd, dat hij tracht het aangezicht van de HEERE, zijn God, gunstig te stemmen (2Kr 33:12). Er is een totale verandering in zijn opstelling tegenover God. Dat is bekering. Eerst doet hij alles om God tot toorn te verwekken. Nu probeert hij God gunstig te stemmen. De toorn van God heeft hij door al zijn gruweldaden over zich gehaald. De gunst van God kan hij niet terugverdienen door nu een aantal goede daden te verrichten, maar alleen door zich diep voor Hem te vernederen. Dat is berouw. Bekering en berouw horen bij elkaar.

Manasse bidt tot God en God laat Zich door hem verbidden (2Kr 33:13). Dat is God. Hij luistert naar de smeekbeden van een berouwvolle zondaar. Hij heeft immers beloofd dat Hij zal luisteren als een mens zich verootmoedigt (2Kr 7:14). Daarop keert Manasse terug naar Jeruzalem, dat wil zeggen dat de HEERE hem er terugbrengt. Wat hier gebeurt met Manasse, zal met Israël in de toekomst gebeuren. Bij hun nationale bekering komt Israël terug in het land.

Manasse wordt niet alleen zelf gespaard en ontvangt genade, maar hij wordt ook nog in staat gesteld om veel goed te maken van wat hij eerder heeft verdorven (2Kr 33:14-16). Hij krijgt de gelegenheid de vruchten van zijn bekering te laten zien (vgl. Lk 3:8-14). Hij begint met het verbeteren van de verdediging van Jeruzalem en de versterkte steden van Juda (2Kr 33:14). Hij bouwt een buitenmuur om Jeruzalem en stelt legerbevelhebbers aan in alle versterkte steden van Juda.

Dan gaat hij schoonmaak houden in het huis van de HEERE dat hij zozeer heeft ontwijd (2Kr 33:15). Wat hij in zijn rebellie tegen God in en bij het huis van de HEERE aan afgoden en afgodsaltaren heeft geplaatst, verwijdert hij in onderworpenheid aan God. Hij werpt alles buiten de stad.

Na zijn afbreken van wat de afgodendienst bevordert, is er ruimte om te herstellen wat hij in zijn rebellie tegen God uit het huis van de HEERE heeft afgebroken (2Kr 33:16a). Hij herbouwt het altaar van de HEERE. Daarop brengt hij vrede- of dankoffers en lofoffers, waardoor hij getuigt van zijn dankbaarheid tegenover God.

Nadat hij heeft laten zien dat zijn bekering echt is, zegt hij tegen Juda dat ze de HEERE, de God van Israël moeten dienen (2Kr 33:16b). Je kunt alleen van een ander iets vragen als je zelf het goede voorbeeld hebt gegeven. Manasse moet eerst bewijzen dat hij de HEERE dient. Nu dat het geval is, kan hij ook met gezag zijn volk oproepen hetzelfde te doen. De Heer Jezus is altijd en in alles het volmaakte Voorbeeld. Nadat Hij de discipelen de voeten heeft gewassen, draagt Hij hun op dat ze elkaar de voeten zullen wassen (Jh 13:14-15).

Manasse heeft wel veel ongedaan kunnen maken van alles wat hij vóór zijn bekering aan afgoderij heeft ingevoerd, maar toch niet alles (2Kr 33:17; 2Kr 33:22b). Dat zien we ook in de geschiedenis van Josia die nog veel afbreekt (2Kr 34:1-7). Het volk blijft waarde hechten aan de offerhoogten om daarop te offeren. Er kan bij gezegd worden dat ze alleen aan de HEERE, hun God, offeren, maar de hang naar speciaal gewijde plaatsen blijft.

Dat zien we ook in de christenheid. Er kan wel een verlangen zijn om alleen de God en Vader van onze Heer Jezus Christus te eren, maar men verbindt dat vaak met uiterlijke dingen, zoals een kerkgebouw, bepaalde kleding en kaarsen. Daardoor wordt godsdienst meer een dienst aan het sentiment, het gevoel, dan aan God. Het gaat er vandaag vaak meer om hoe het voelt, dan of het waar is.

De dood van Manasse

De kroniekschrijver verwijst voor het overige van de geschiedenis van Manasse weer naar andere documenten. Het eerste document is “de geschiedenis van de koningen van Israël” (2Kr 33:18). Daarin staat “zijn gebed tot zijn God”. Daarin staan ook “de woorden van de zieners die tot hem in de Naam van de HEERE, de God van Israël, gesproken hebben”. Het gebed van Manasse tot God en de woorden van God tot Manasse liggen vast. Deze twee, het gebed en het Woord van God, vormen het leven van een mens in zijn verhouding tot God.

Het tweede document is “de woorden van de zieners” (2Kr 33:19). Daarin staat, evenals in het hiervoor genoemde document, “zijn gebed”. Dat er twee keer op zijn gebed wordt gewezen – samen met de vermelding in dit hoofdstuk (2Kr 33:13) in totaal drie keer –, laat wel zien van hoe grote betekenis God zijn gebed acht. Dat wordt nog onderstreept door de opmerking “hoe [God] Zich door hem heeft laten verbidden”. Het gaat niet om het feit alleen, dát God Zich heeft laten verbidden, maar er staat “hoe” God Zich heeft laten verbidden. Dat ziet meer op de manier waarop Manasse heeft gebeden en op Gods welwillende aanvaarding van zijn gebed.

In het tweede document staan echter “ook al zijn zonden en zijn ontrouw, en de plaatsen waarop hij [offer]hoogten gebouwd en gewijde palen en afgodsbeelden opgesteld heeft, voordat hij vernederd werd”. Manasse heeft de pen van de geschiedschrijvers in beweging gezet. Er is heel wat over hem te vertellen, zowel ten goede als ten kwade.

Het mooie van het verslag dat we van de bekering van Manasse in de heilige Schrift hebben, is dat geen zondaar hoeft te wanhopen. Er is bekering mogelijk voor de grootste zondaar. Tegelijk moet iedere zondaar wel beseffen dat van alle daden die hij heeft gedaan, een nauwkeurig verslag wordt vastgelegd. Dat gebeurt ook met alle woorden die mensen in de Naam van de Heer tot hem hebben gesproken om hem over zijn zonden aan te spreken. Als er geen bekering komt, zal dat alles tegen hem getuigen voor de grote, witte troon (Op 20:11-15).

De slotopmerking van de kroniekschrijver over Manasse gaat over zijn dood (2Kr 33:20). Als hij sterft, wordt hij begraven in zijn huis, dat is in de tuin van zijn huis (2Kn 21:18). Waarom hij niet wordt begraven bij zijn vaderen, is niet duidelijk. Zijn zoon Amon volgt hem als koning op.