Jos 1:12-15 | DutKingComments | STEP | Na de reis door de woestijn, bij het naderen van het land, is het volk op bevel van God ermee begonnen het Overjordaanse te erven. Daarmee hebben “de Rubenieten, de Gadieten en de halve stam Manasse” genoegen genomen en gezegd dat ze niet mee het land in willen. Dit is niet in overeenstemming met de bedoeling van God. Het Overjordaanse is niet het beloofde land. Het is niet het land dat door Jozua is veroverd. Het is niet de plaats van het getuigenis van de kracht van Gods Geest. Het Overjordaanse is een gebied dat zegeningen op aarde voorstelt die we ook dankbaar uit Gods hand ontvangen, maar niet om daarmee alleen tevreden te zijn. Talloze christenen nemen genoegen met de aardse zegeningen, zonder dat ze enig idee van de ware zegeningen van de christen hebben. Deze stammen hebben toestemming gekregen in het Overjordaanse te wonen op voorwaarde dat ze meegaan om het land te veroveren. Dat hebben ze beloofd ( ) . Nu gaan ze mee het land in, zelfs in de voorste gelederen. Ze zullen meehelpen het land te veroveren, maar als ze daarmee klaar zijn, zullen ze teruggaan naar hun erfdeel. Het spreekt van gelovigen die wel eens strijden voor de zegeningen, maar toch vooral genieten van de rust in hun familie en werk, dankbaar voor alles wat de Heer daarin gegeven heeft. Alleen de mannen trekken over, terwijl ze hun vrouwen en kinderen achterlaten. Zij hebben, geestelijk gesproken, nooit iets begrepen van het met Christus gestorven en opgestaan zijn. Deze stammen worden later als eersten in de verstrooiing gevoerd. Het oversteken van de Jordaan van deze tweeënhalve stam stelt in beeld de christen voor die gelooft in het feit van de dood en opstanding van Christus, maar voor wie dit feit geen uitwerking heeft in het geloofsleven. Zulke christenen zullen strijden tegen het opkomende ongeloof en de macht van de satan die in de wereld werkzaam is, zonder zich echter te realiseren dat de strijd zich feitelijk in de hemelse gewesten afspeelt.

Joshua 1:12-15

De tweeënhalve stam

Na de reis door de woestijn, bij het naderen van het land, is het volk op bevel van God ermee begonnen het Overjordaanse te erven. Daarmee hebben “de Rubenieten, de Gadieten en de halve stam Manasse” genoegen genomen en gezegd dat ze niet mee het land in willen. Dit is niet in overeenstemming met de bedoeling van God. Het Overjordaanse is niet het beloofde land. Het is niet het land dat door Jozua is veroverd. Het is niet de plaats van het getuigenis van de kracht van Gods Geest.

Het Overjordaanse is een gebied dat zegeningen op aarde voorstelt die we ook dankbaar uit Gods hand ontvangen, maar niet om daarmee alleen tevreden te zijn. Talloze christenen nemen genoegen met de aardse zegeningen, zonder dat ze enig idee van de ware zegeningen van de christen hebben.

Deze stammen hebben toestemming gekregen in het Overjordaanse te wonen op voorwaarde dat ze meegaan om het land te veroveren. Dat hebben ze beloofd (Nm 32:31-33). Nu gaan ze mee het land in, zelfs in de voorste gelederen. Ze zullen meehelpen het land te veroveren, maar als ze daarmee klaar zijn, zullen ze teruggaan naar hun erfdeel.

Het spreekt van gelovigen die wel eens strijden voor de zegeningen, maar toch vooral genieten van de rust in hun familie en werk, dankbaar voor alles wat de Heer daarin gegeven heeft. Alleen de mannen trekken over, terwijl ze hun vrouwen en kinderen achterlaten. Zij hebben, geestelijk gesproken, nooit iets begrepen van het met Christus gestorven en opgestaan zijn. Deze stammen worden later als eersten in de verstrooiing gevoerd.

Het oversteken van de Jordaan van deze tweeënhalve stam stelt in beeld de christen voor die gelooft in het feit van de dood en opstanding van Christus, maar voor wie dit feit geen uitwerking heeft in het geloofsleven. Zulke christenen zullen strijden tegen het opkomende ongeloof en de macht van de satan die in de wereld werkzaam is, zonder zich echter te realiseren dat de strijd zich feitelijk in de hemelse gewesten afspeelt.