Neh 1:3 | DutKingComments | STEP | In sobere bewoordingen vertellen zijn bezoekers dat het overblijfsel zich in grote ellende bevindt en dat Jeruzalem geen muur en geen poorten meer heeft. Dat de muren van de stad ernstig beschadigd zijn, betekent dat de inwoners zonder de noodzakelijke bescherming tegen vijanden zijn. De muren stellen de afzondering van het kwaad voor. Er is geen scheiding meer tussen heilig en onheilig. De poorten spreken van het binnenlaten van het goede en het verwijderen van het verkeerde. De poorten zien op het uitoefenen van Goddelijke zorg of tucht. God wil dat de muren van Jeruzalem tot heil, of redding, zijn en haar poorten tot lof ( ) . Afzondering van het kwaad betekent het heil, de behoudenis voor Gods volk en verzekert hun voortbestaan als volk van God. Om een volk te zijn dat Zijn lof bezingt, is zorg en tucht nodig. Niet-geoordeelde zonde verhindert de lofzang. We zouden misschien hebben verwacht dat na de terugkeer van een overblijfsel, dit overblijfsel toch wel de bijzondere zegen van God zou hebben ervaren door hun de bewijzen van Zijn goedkeuring te schenken. Maar ze verkeren integendeel “in grote ellende en in smaad” . We kunnen dit toepassen op de situatie die is ontstaan, nadat in het begin van de negentiende eeuw gelovigen uit allerlei kerkgenootschappen ontdekten wat de gemeente is naar Gods gedachten. Zij hebben zich afgezonderd van door mensen gemaakte systemen naar oudtestamentisch model, waar de Heer Jezus niet de plaats krijgt die Hem toekomt of waar men valse leringen over Hem verkondigt zonder dat daarover in overeenstemming met Gods Woord tucht wordt uitgeoefend ( ; ) . Vervolgens is men tot de Naam van de Heer Jezus gaan samenkomen ( ) . Die beweging is te vergelijken met wat onder Ezra plaatsvindt. In Ezra lezen we over het herstel van het altaar – toegepast: hernieuwd zicht op de tafel van de Heer – en de herbouw van de tempel – toegepast: hernieuwd zicht op wat de gemeente van de levende God is. Maar het vuur en de kenmerkende toewijding van deze beweging zijn uitgedoofd. De liefde voor de Heer en Zijn Woord en de zorg voor elkaar is verflauwd. Het ontvangen aan de tafel van de Heer van al Gods kinderen die niet in de zonde leven of ermee verbonden zijn, is verdwenen. Zij die in de traditie van die beweging zijn opgegroeid, zijn grotendeels ten prooi gevallen aan liberalisme enerzijds en sektarisme anderzijds. De muren zijn zwaar beschadigd, de poorten zijn verbrand. De beweging die het gevolg is van een werk van de Geest, is tot stilstand gekomen. Wat is overgebleven, drijft óf op traditionalisme óf op emotie onder invloed van charismatische leringen óf op wereldse gedachtepatronen – producten van het postmoderne denken – óf op een mix van deze stromingen. Het Woord van God blijft in veel gevallen gesloten. Het hoeft ook niet geopend te worden als we onze zekerheid vinden in traditie, gevoel of verstand. Als het Woord al opengaat, wordt het gebruikt om het eigen gelijk te benadrukken of om duidelijk te maken dat niets met zekerheid te zeggen is. We mogen ons wel afvragen hoe het in ons persoonlijke leven staat met de muur van afzondering van de wereld, met de muur van gebed en bijbellezen, met de muur van trouwe navolging van de Heer Jezus, met de muur van persoonlijke overgave en levend getuigenis, de muur van het christen-zijn van alle dag. Liggen die muren soms in puin? Enkele lessen 1. Als wij vragen naar de situatie waarin Gods volk verkeert, zullen we ontdekken dat er grote ontrouw heerst. 2. De muren, beeld van afzondering, zijn neergehaald. De afzondering tussen de gemeente en de wereld is verdwenen. De wereld is, eerst aarzelend, nu met groot enthousiasme binnengelaten. Ze wordt in de arm genomen om te vertellen hoe het in de gemeente moet, zowel in haar samenkomsten als in haar evangelieprediking. 3. De poorten, beeld van rechtspraak, zijn verbrand. Het kwaad dat is binnengekomen, wordt niet geoordeeld. In de gemeente doet ieder wat hem of haar goeddunkt. Een mogelijke stem van protest wordt het zwijgen opgelegd.

‏ Nehemiah 1:3

Verslag van de situatie in Jeruzalem

In sobere bewoordingen vertellen zijn bezoekers dat het overblijfsel zich in grote ellende bevindt en dat Jeruzalem geen muur en geen poorten meer heeft. Dat de muren van de stad ernstig beschadigd zijn, betekent dat de inwoners zonder de noodzakelijke bescherming tegen vijanden zijn. De muren stellen de afzondering van het kwaad voor. Er is geen scheiding meer tussen heilig en onheilig. De poorten spreken van het binnenlaten van het goede en het verwijderen van het verkeerde. De poorten zien op het uitoefenen van Goddelijke zorg of tucht.

God wil dat de muren van Jeruzalem tot heil, of redding, zijn en haar poorten tot lof (Js 60:18b). Afzondering van het kwaad betekent het heil, de behoudenis voor Gods volk en verzekert hun voortbestaan als volk van God. Om een volk te zijn dat Zijn lof bezingt, is zorg en tucht nodig. Niet-geoordeelde zonde verhindert de lofzang.

We zouden misschien hebben verwacht dat na de terugkeer van een overblijfsel, dit overblijfsel toch wel de bijzondere zegen van God zou hebben ervaren door hun de bewijzen van Zijn goedkeuring te schenken. Maar ze verkeren integendeel “in grote ellende en in smaad”.

We kunnen dit toepassen op de situatie die is ontstaan, nadat in het begin van de negentiende eeuw gelovigen uit allerlei kerkgenootschappen ontdekten wat de gemeente is naar Gods gedachten. Zij hebben zich afgezonderd van door mensen gemaakte systemen naar oudtestamentisch model, waar de Heer Jezus niet de plaats krijgt die Hem toekomt of waar men valse leringen over Hem verkondigt zonder dat daarover in overeenstemming met Gods Woord tucht wordt uitgeoefend (Hb 13:13; 2Tm 2:19-22). Vervolgens is men tot de Naam van de Heer Jezus gaan samenkomen (Mt 18:20).

Die beweging is te vergelijken met wat onder Ezra plaatsvindt. In Ezra lezen we over het herstel van het altaar – toegepast: hernieuwd zicht op de tafel van de Heer – en de herbouw van de tempel – toegepast: hernieuwd zicht op wat de gemeente van de levende God is. Maar het vuur en de kenmerkende toewijding van deze beweging zijn uitgedoofd. De liefde voor de Heer en Zijn Woord en de zorg voor elkaar is verflauwd. Het ontvangen aan de tafel van de Heer van al Gods kinderen die niet in de zonde leven of ermee verbonden zijn, is verdwenen. Zij die in de traditie van die beweging zijn opgegroeid, zijn grotendeels ten prooi gevallen aan liberalisme enerzijds en sektarisme anderzijds.

De muren zijn zwaar beschadigd, de poorten zijn verbrand. De beweging die het gevolg is van een werk van de Geest, is tot stilstand gekomen. Wat is overgebleven, drijft óf op traditionalisme óf op emotie onder invloed van charismatische leringen óf op wereldse gedachtepatronen – producten van het postmoderne denken – óf op een mix van deze stromingen. Het Woord van God blijft in veel gevallen gesloten. Het hoeft ook niet geopend te worden als we onze zekerheid vinden in traditie, gevoel of verstand. Als het Woord al opengaat, wordt het gebruikt om het eigen gelijk te benadrukken of om duidelijk te maken dat niets met zekerheid te zeggen is.

We mogen ons wel afvragen hoe het in ons persoonlijke leven staat met de muur van afzondering van de wereld, met de muur van gebed en bijbellezen, met de muur van trouwe navolging van de Heer Jezus, met de muur van persoonlijke overgave en levend getuigenis, de muur van het christen-zijn van alle dag. Liggen die muren soms in puin?

Enkele lessen

1. Als wij vragen naar de situatie waarin Gods volk verkeert, zullen we ontdekken dat er grote ontrouw heerst.

2. De muren, beeld van afzondering, zijn neergehaald. De afzondering tussen de gemeente en de wereld is verdwenen. De wereld is, eerst aarzelend, nu met groot enthousiasme binnengelaten. Ze wordt in de arm genomen om te vertellen hoe het in de gemeente moet, zowel in haar samenkomsten als in haar evangelieprediking.

3. De poorten, beeld van rechtspraak, zijn verbrand. Het kwaad dat is binnengekomen, wordt niet geoordeeld. In de gemeente doet ieder wat hem of haar goeddunkt. Een mogelijke stem van protest wordt het zwijgen opgelegd.