Job 14 | Icelandic | STEP | Maðurinn, af konu fæddur, lifir stutta stund og mettast órósemi.

‏ Job 14

1 Maðurinn, af konu fæddur, lifir stutta stund og mettast órósemi. 2 Hann rennur upp og fölnar eins og blóm, flýr burt eins og skuggi og hefir ekkert viðnám. 3 Og yfir slíkum heldur þú opnum augum þínum og dregur mig fyrir dóm hjá þér! 4 Hvernig ætti hreinn að koma af óhreinum? Ekki einn! 5 Ef dagar hans eru ákvarðaðir, tala mánaða hans tiltekin hjá þér, hafir þú ákveðið takmark hans, er hann fær eigi yfir komist, 6 þá lít þú af honum, til þess að hann fái hvíld, svo að hann megi fagna yfir degi sínum eins og daglaunamaður. 7 Því að tréð hefir von, sé það höggvið, þá skýtur það nýjum frjóöngum, og teinungurinn kemur áreiðanlega upp. 8 Jafnvel þótt rót þess eldist í jörðinni, og stofn þess deyi í moldinni, 9 þá brumar það við ilminn af vatninu, og á það koma greinar eins og unga hríslu. 10 En deyi maðurinn, þá liggur hann flatur, og gefi manneskjan upp andann _ hvar er hún þá? 11 Eins og vatnið hverfur úr stöðuvatninu og fljótið grynnist og þornar upp, 12 þannig leggst maðurinn til hvíldar og rís eigi aftur á fætur. Hann rumskar ekki, meðan himnarnir standa og vaknar ekki af svefninum. 13 Ó að þú vildir geyma mig í dánarheimum, fela mig, uns reiði þinni linnir, setja mér tímatakmark og síðan minnast mín! 14 Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur? þá skyldi ég þreyja alla daga herþjónustu minnar, þar til er lausnartíð mín kæmi. 15 Þú mundir kalla, og ég _ ég mundi svara þér, þú mundir þrá verk handa þinna. 16 Því að þá mundir þú telja spor mín, eigi vaka yfir synd minni. 17 Afbrot mín lægju innsigluð í böggli, og á misgjörð mína drægir þú hvítan lit. 18 En eins og fjallið molnar sundur, er það hrynur, og kletturinn færist úr stað sínum, 19 eins og vatnið holar steinana og vatnsflóðin skola burt jarðarleirnum, svo hefir þú gjört von mannsins að engu. 20 Þú ber hann ofurliði að eilífu, og hann fer burt, þú afmyndar ásjónu hans og rekur hann á brott. 21 Komist börn hans til virðingar, þá veit hann það ekki, séu þau lítilsvirt, verður hann þess ekki var. 22 Aðeins kennir líkami hans eigin sársauka, og sál hans hryggist yfir sjálfum honum.