‏ Acts 20

Rozdział 20

1A gdy ustały rozruchy, Paweł przywołał uczniów, pożegnał się z nimi i wyruszył do Macedonii. 2Przeszedł tamte okolice, udzielając wielu napomnień. Potem przybył do Grecji. 3Kiedy po trzymiesięcznym pobycie zamierzał odpłynąć do Syrii, Żydzi urządzili na niego zasadzkę, więc postanowił powrócić przez Macedonię. 4Razem z nim do Azji wyruszyli Sopater z Berei, z Tesaloniczan Arystarch i Sekundus, i Gajus z Derbe, i Tymoteusz, a z Azji Tychikus i Trofim. 5Ci poszli pierwsi i czekali na nas w Troadzie. 6My zaś po święcie Przaśników ^a odpłynęliśmy z Filippi i po pięciu dniach przybyliśmy do nich do Troady, gdzie spędziliśmy siedem dni. 7A pierwszego dnia po szabacie ^b, gdy uczniowie zebrali się na łamanie chleba ^c, Paweł, który miał nazajutrz odjechać, przemawiał do nich i przeciągnął mowę aż do północy. 8A w sali na piętrze, w której byli zebrani, paliło się wiele lamp. 9Pewien młodzieniec, imieniem Eutych, siedział w oknie pogrążony w głębokim śnie. Kiedy Paweł długo przemawiał, zmorzony snem spadł z trzeciego piętra na dół. Gdy go podniesiono, był martwy. 10Paweł zszedł na dół, przypadł do niego, objął go i powiedział: Nie bójcie się, bo jest w nim życie. 11Wrócił na górę, łamał chleb i jadł, a głosił im długo, aż do świtu. Potem ruszył w drogę. 12I przyprowadzili młodzieńca żywego, i byli wielce pocieszeni. 13My zaś, wsiadłszy wcześniej na statek, popłynęliśmy do Assos, skąd mieliśmy zabrać Pawła. Tak bowiem postanowił, sam chcąc iść pieszo. 14Kiedy spotkał się z nami w Assos, zabraliśmy go i przybyliśmy do Mityleny. 15Odpłynąwszy stamtąd, nazajutrz znaleźliśmy się naprzeciw Chios, a następnego dnia przypłynęliśmy do Samos. Przenocowaliśmy w Trogillium, a dzień później dotarliśmy do Miletu; 16Gdyż Paweł postanowił ominąć Efez, żeby nie spędzić czasu w Azji. Spieszył się bowiem, aby, jeśli to możliwe, być na dzień Pięćdziesiątnicy ^d w Jerozolimie. 17Z Miletu posłał do Efezu, wzywając do siebie starszych ^e kościoła. 18A gdy przybyli do niego, powiedział: Wy wiecie, jaki byłem przez cały czas wśród was od pierwszego dnia, kiedy przybyłem do Azji; 19Jak służyłem Panu ^f z całą pokorą wśród wielu łez i doświadczeń, które mnie spotykały z powodu zasadzek Żydów; 20Jak nie uchylałem się od niczego, co pożyteczne, od przemawiania i nauczania was publicznie i po domach; 21Oświadczając zarówno Żydom, jak i Grekom o pokucie ^g wobec Boga i o wierze w naszego Pana Jezusa Chrystusa ^h. 22A teraz, związany w duchu, idę do Jerozolimy, nie wiedząc, co mnie tam spotka. 23Wiem tylko, że Duch Święty poświadcza w każdym mieście, iż czekają mnie więzy i utrapienia. 24Lecz ja o to nie dbam, a moje życie nie jest mi tak drogie, bylebym tylko z radością dokończył mój bieg ⁱ i posługę, którą otrzymałem od Pana Jezusa, by dać świadectwo o ewangelii łaski Bożej. 25A teraz wiem, że wy wszyscy, wśród których przebywałem, głosząc królestwo Boże, już więcej nie zobaczycie mojej twarzy. 26Dlatego oświadczam wam dzisiaj, że nie jestem winien niczyjej krwi ^j. 27Nie uchylałem się bowiem od zwiastowania wam całej rady Bożej ^k. 28Uważajcie na samych siebie i na całe stado ^l, w którym was Duch Święty ustanowił biskupami ^m, abyście paśli kościół Boga, który on nabył własną krwią ⁿ. 29Gdyż wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki ^o drapieżne, które nie będą oszczędzać stada. 30Także spośród was samych powstaną ludzie mówiący rzeczy przewrotne, aby pociągnąć za sobą uczniów ^p. 31Dlatego czuwajcie, pamiętając, że przez trzy lata we dnie i w nocy nie przestawałem ze łzami napominać każdego z was. 32A teraz, bracia, polecam was Bogu ^q i słowu jego łaski, które może zbudować was i dać wam dziedzictwo wśród wszystkich, którzy są uświęceni. 33Nie pożądałem srebra, złota ani szaty niczyjej. 34Przeciwnie, sami wiecie, że te ręce służyły zaspokajaniu potrzeb moich i tych, którzy są ze mną. 35We wszystkim wam pokazałem, że tak pracując, musimy wspierać słabych i pamiętać o słowach Pana Jezusa, który powiedział: Bardziej błogosławioną rzeczą jest dawać niż brać ^r. 36Po tych słowach ukląkł i modlił się ^s z nimi wszystkimi. 37Wtedy wszyscy wybuchnęli wielkim płaczem i rzucając się Pawłowi na szyję, całowali go; 38Smucąc się najbardziej z powodu tych słów, które im powiedział, że już więcej nie zobaczą jego twarzy. I odprowadzili go na statek.