Ecclesiastes 2
Rozdział 2
1Powiedziałem w sercu: Niech a teraz doświadczę cię w radości, zażywaj więc przyjemności b. Lecz to także jest marnością. 2O śmiechu powiedziałem: To szaleństwo, a o radości: Co to daje? 3Postanowiłem w sercu, że poddam swoje ciało winu – serce jednak kierowałem mądrością – i że będę się trzymać głupoty, aż zobaczę, co dla synów ludzkich jest dobrem spośród tego, co mają czynić pod niebem, przez wszystkie dni ich życia. 4Dokonałem wielkich dzieł, zbudowałem sobie domy, zasadziłem sobie winnice. 5Założyłem sobie ogrody i sady i posadziłem w nich wszelkiego rodzaju drzewa owocowe. 6Zbudowałem też sobie stawy na wodę, by nawadniać nią las rosnących drzew. 7Nabyłem sługi i służące, miałem też sługi urodzone w swoim domu. Posiadałem również stada wołów i trzody owiec większe niż wszyscy, którzy byli przede mną w Jerozolimie. 8Zgromadziłem sobie srebro i złoto c, i klejnoty królów i prowincji. Przygotowałem sobie śpiewaków i śpiewaczki, i inne rozkosze synów ludzkich oraz liczne instrumenty muzyczne. 9I tak stałem się większy i możniejszy niż wszyscy d, którzy byli przede mną w Jerozolimie. W dodatku moja mądrość pozostała przy mnie. 10Nie wzbraniałem swoim oczom niczego, czego pragnęły, nie odmawiałem swemu sercu żadnej uciechy; moje serce bowiem radowało się z całego mojego trudu. A to był mój dział za cały mój trud e. 11Następnie przyjrzałem się wszystkim dziełom, jakich dokonały moje ręce, i trudowi, jaki podjąłem dla ich wykonania, a oto wszystko to marność i utrapienie ducha f i nie ma żadnego pożytku pod słońcem. 12Odwróciłem się więc, aby przyjrzeć się mądrości, szaleństwu g i głupocie. Co bowiem może uczynić człowiek, który nastąpi po królu? To, co czynili już inni. 13I zobaczyłem, że mądrość jest pożyteczniejsza od głupoty, tak jak światło jest pożyteczniejsze od ciemności. 14Mądry ma oczy w swojej głowie h, głupi zaś chodzi w ciemności. A poznałem, że ten sam los spotyka wszystkich i. 15Dlatego powiedziałem w sercu: Los, który spotyka głupiego, spotka również mnie. Po co więc przewyższyłem go mądrością? Wtedy powiedziałem w sercu, że to także jest marnością. 16Nie ma bowiem pamięci zarówno o mądrym, jak i o głupcu na wieki, gdyż to, co jest teraz, w najbliższych dniach pójdzie w niepamięć. A jak umiera j mądry? Tak jak głupi. 17Dlatego obrzydło mi życie, gdyż przykre mi są wszystkie sprawy dokonane pod słońcem. Wszystko bowiem jest marnością i utrapieniem ducha. 18Zbrzydł mi nawet cały mój trud, który podejmowałem pod słońcem, gdyż muszę go zostawić człowiekowi, który przyjdzie po mnie k. 19A kto wie, czy będzie mądry, czy głupi? A jednak będzie władać całą moją pracą, w którą włożyłem swój trud i mądrość pod słońcem. Także i to jest marnością. 20Doszedłem więc do tego, że zwątpiłem w sercu w cały swój trud, jaki podjąłem pod słońcem. 21Gdyż niejeden człowiek pracuje mądrze, umiejętnie i sprawiedliwie, a swój dział pozostawia innemu, który się nim nie trudził. Także i to jest marnością i wielkim złem. 22Cóż bowiem ma człowiek z całej swojej pracy i z utrapienia swego serca, którymi się trudzi pod słońcem l? 23Bo wszystkie jego dni są cierpieniem, a jego zajęcie – smutkiem; nawet w nocy jego serce nie zaznaje spokoju. Także i to jest marnością. 24Nie ma nic lepszego dla człowieka, niż aby jadł i pił, i czynił dobrze swojej duszy przy swojej pracy. Zobaczyłem też, że pochodzi to z ręki Boga m. 25Kto bowiem potrafi jeść i cieszyć się tym słuszniej niż ja? 26Bo człowiekowi, który mu się podoba, daje mądrość, wiedzę i radość n. Ale grzesznikowi zadaje trud, aby zbierał i gromadził, i potem zostawił to temu, który się Bogu podoba o. Także i to jest marnością i utrapieniem ducha.
Copyright information for
PolUGdanska