‏ Matthew 9

Rozdział 9

1Wtedy wsiadł do łodzi, przeprawił się na drugi brzeg i przybył do swego ^a miasta. 2A oto przynieśli ^b mu sparaliżowanego, leżącego na posłaniu. Jezus, widząc ich wiarę ^c, powiedział do sparaliżowanego: Ufaj, synu! Twoje grzechy są ci przebaczone ^d. 3A niektórzy z uczonych w Piśmie pomyśleli sobie: On bluźni ^e. 4Lecz Jezus, znając ich myśli, powiedział: Dlaczego myślicie złe rzeczy w swoich sercach? 5Cóż bowiem jest łatwiej powiedzieć: Przebaczone są twoje grzechy, czy powiedzieć: Wstań i chodź? 6Ale abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi moc przebaczać ^f grzechy – wtedy powiedział do sparaliżowanego: Wstań, weź swoje posłanie i idź do domu. 7A on wstał i poszedł do swego domu. 8Kiedy tłumy to ujrzały, dziwiły się ^g i chwaliły Boga, który dał ludziom taką moc. 9A odchodząc stamtąd, Jezus zobaczył człowieka zwanego Mateuszem ^h, siedzącego w punkcie celnym. I powiedział do niego: Pójdź ⁱ za mną. A on wstał i poszedł za nim. 10Gdy Jezus siedział za stołem w jego domu, przyszło wielu celników i grzeszników ^j i usiedli z Jezusem oraz jego uczniami. 11Widząc to, faryzeusze zapytali jego uczniów: Dlaczego ^k wasz nauczyciel je z celnikami i grzesznikami? 12A gdy Jezus to usłyszał, powiedział im: Nie zdrowi ^l, lecz chorzy potrzebują lekarza. 13Idźcie ^m więc i nauczcie się, co to znaczy: Miłosierdzia chcę ⁿ, a nie ofiary. Bo nie przyszedłem wzywać ^o do pokuty ^p sprawiedliwych, ale grzeszników. 14Wtedy przyszli do niego uczniowie Jana i zapytali: Dlaczego my i faryzeusze często pościmy, a twoi uczniowie nie poszczą? 15I powiedział im Jezus: Czy przyjaciele oblubieńca ▼

▼BG synowie łożnicy małżeńskiej

mogą się smucić, dopóki jest ^r z nimi oblubieniec? Ale przyjdą dni, gdy oblubieniec zostanie od nich zabrany, i wtedy będą pościć ^s. 16Nikt nie przyszywa łaty z nowego sukna do starej szaty, bo taka łata ściąga nieco szatę i rozdarcie staje się gorsze. 17Ani nie wlewa się młodego wina do starych bukłaków, bo inaczej bukłaki pękają, a wino wycieka i bukłaki się psują. Ale młode wino wlewa się do nowych bukłaków, a wtedy zachowuje się jedno i drugie. 18Gdy to do nich mówił, pewien przełożony synagogi ^t przyszedł, oddał mu pokłon ^u i powiedział: Moja córka dopiero co umarła, ale przyjdź ^v i połóż na nią rękę, a ożyje. 19Wtedy Jezus wstał i wraz ze swoimi uczniami poszedł za nim. 20I oto kobieta ^w, która od dwunastu lat cierpiała na krwotok ^x, podeszła z tyłu i dotknęła ^y brzegu jego szaty. 21Mówiła bowiem sobie: Jeśli tylko dotknę jego szaty, będę uzdrowiona. 22Ale Jezus odwrócił się i ujrzawszy ją, powiedział: Ufaj, córko! Twoja wiara ^z cię uzdrowiła. I od tej chwili kobieta była zdrowa. 23A gdy Jezus przyszedł do domu przełożonego i zobaczył flecistów i ludzi czyniących zgiełk; 24Powiedział im: Odejdźcie, bo dziewczynka nie umarła, tylko śpi ^aa. I naśmiewali się z niego. 25Ale gdy wygnano tych ludzi, wszedł, ujął ją za rękę i dziewczynka wstała. 26I wieść o tym rozeszła się po całej tamtejszej ziemi. 27A gdy Jezus odchodził stamtąd, szli za nim dwaj ślepi i wołali: Synu ^ab Dawida, zmiłuj się nad nami! 28Gdy zaś wszedł do domu, przyszli do niego ślepi. I zapytał ich Jezus: Wierzycie ^ac, że mogę to uczynić? Odpowiedzieli mu: Tak, Panie. 29Wtedy dotknął ich oczu i powiedział: Według waszej wiary niech się wam stanie. 30I otworzyły ^ad się ich oczy, a Jezus przykazał im surowo: Uważajcie, aby nikt ^ae się o tym nie dowiedział. 31Lecz oni, wyszedłszy, rozsławili go po całej tamtejszej ziemi. 32A gdy wychodzili, przyprowadzono do niego niemowę ^af opętanego przez demona. 33Kiedy demon został wypędzony, niemy przemówił. A tłumy dziwiły się i mówiły: Nigdy czegoś takiego nie widziano w Izraelu. 34Lecz faryzeusze mówili: Przez władcę demonów ^ag wypędza demony. 35I obchodził Jezus wszystkie miasta i wioski, nauczając w ich synagogach i głosząc ewangelię ^ah królestwa, uzdrawiając wszystkie choroby i wszelkie słabości wśród ludzi. 36A widząc tłumy ludzi, użalił się nad nimi, bo byli utrudzeni i rozproszeni jak owce ^ai niemające pasterza. 37Wtedy powiedział do swoich uczniów: Żniwo ^aj wprawdzie wielkie, ale robotników ^ak mało. 38Proście więc Pana żniwa, aby wysłał robotników na swoje żniwo.