Psalms 39
Psalm 39
Przewodnikowi chóru, Jedutunowi. Psalm Dawida.
1Powiedziałem: Będę strzegł moich dróg, abym nie zgrzeszył językiem; nałożę na usta wędzidło, dopóki niegodziwy będzie przede mną. 2Zaniemówiłem oniemiały, zamilkłem nawet w dobrej sprawie, lecz moja boleść się wzmagała. 3Rozgorzało we mnie serce; gdy rozmyślałem, zapłonął ogień a, a wtedy mój język tak przemówił: 4Panie, daj mi poznać mój kres i miarę moich dni b, abym wiedział, jak jestem słaby. 5Oto wymierzyłeś moje dni na szerokość dłoni, a mój wiek jest niczym przed tobą; zaprawdę każdy człowiek, nawet najlepszy, jest całkowitą marnością. Sela. 6Doprawdy człowiek przemija jak cień c; doprawdy na próżno się kłopocze; gromadzi, a nie wie, kto to zabierze. 7A teraz czego mam oczekiwać, Panie? W tobie jest moja nadzieja d. 8Uwolnij mnie od wszystkich moich występków, nie wystawiaj mnie na pośmiewisko głupca. 9Zamilkłem i nie otworzyłem moich ust, bo ty to sprawiłeś. 10Oddal ode mnie twoje karanie, bo ginę od uderzeń twojej ręki. 11Gdy karą chłoszczesz człowieka za nieprawość, to jak mól niszczysz jego piękno; doprawdy marnością jest każdy człowiek. Sela. 12Wysłuchaj mojej modlitwy, Panie, i nakłoń ucha na moje wołanie; nie bądź głuchy na moje łzy, bo jestem gościem u ciebie i przychodniem, jak wszyscy moi ojcowie e. 13Oszczędzaj mnie, abym się wzmacniał, zanim odejdę i już mnie nie będzie.
Copyright information for
PolUGdanska